o rosie

o rosie!

nie zabieram już w żadną drogę

wszystkie poznane uczucia, 

zostaje na nowy dzień po nocy 

w ramach szczęścia w nieszczęściu 

nie leczę już ran, są za stare

w ramach posuchy na marzenia 

zbieram poranną rosę wśród ciszy 

będzie spragniona dusza ucztować 

kielich goryczy zastąpię wilgocią 

co niebo i ziemia dała a nie ludzie,

będzie weselej i ładniej przez chwilę 

potem niech i susza dopadnie 

będę co świt czekał na te krople chwil

nie odejmą z ust a dodadzą sił, 

staną się w marzeniach jak miłość 

czyste i pełne nadziei, dopóki nie wyschną

...................................Slawrys...17-08-2016