jesienne światełko w tunelu

jesienne światełko w tunelu

pozbierać świtem wszystkie myśli 

niby zwykłe proste posunięcie

uczynić z nich wspomnienie lata

taki bukiet kwiatów pełnych ciepła

położyć go wypada na drodze życia

co brnie w zimne i chłodne wieczory 

rozświetla niczym światełko w tunelu

ludzkie ścieżki pełne pustych słów  

nie czynią jasności, ale gubią mrok

są takim ozdobnikiem nieuniknionego

na stole codziennych trosk, smutków 
organizują porządny serca zryw 

zaciągają każdą radość do okazania się 
refleksem godnym korespondujących
dwóch biegunów nieba bezchmurnego
wytyczą tam kilka gwiazdozbiorów  i mitów

są uczucia, choć przegrane! uszanowane!
w ramach jesiennego przesilenia utrwalone
                                             ...©Slawrys....wrzesień 2013